Zonder twijfel een van de meest originele romans van het moment: in een jachtig vraag- en antwoordgesprek met zichzelf duikt de Duitse en zwarte ik-vertelster in haar trauma’s, in haar angst, in het racisme in de huidige maatschappij, op zoek naar rust en een plaats in tijd en ruimte. 1000 kronkelwegen angst is het maatschappelijk bijzonder relevante debuut van Olivia Wenzel (1985).

Met wie vecht je je conflicten uit?
Met mezelf?
Ben je ooit actief geweest in een terroristische organisatie?
Nee.
ben je ooit lid geweest van een criminele organisatie?
Nee.
is je land van herkomst veilig?
Volgens welke criteria?
waar ben je geregistreerd?
Thuis.
wat betekent dat?
…
waar ben je nu?
Een paar dagen geleden was ik in New York. In de verkie- zingsnacht zat ik in een bar in Manhattan, op slechts een paar blokken van Trump en Clinton.

ga door, ga door.
Ik babbel met Britse managers van Shell, we zijn zat en goedgemutst.
Cheers!
Ik heb me voorgenomen tolerant te zijn, wil ze niet veroordelen. Verrassend aardige, eloquente mannen; we kunnen het goed met elkaar vinden. Een van hen zegt dat hij een feminist is, dat Angela Merkels beleid Syrië de afgrond in drijft omdat er niemand is die terugkeert om het land op te bouwen, dat Hillary Clinton zo goed als gewonnen heeft. De andere, Kee-nic, is euforisch. This is amazing, zegt hij om de haverklap in Brits Engels, zijn lage stem en de welluidende taal van het vroegere koloniale rijk trekken me aan.